Van geboortekaartjes naar schoenen

Als ik de bibliotheek van de Providence in Nkonkojeru binnenkom, zitten de Simon’s en Doreen al klaar. Ze hebben ook de schriften en de balpen bij zich en ik ben zeer benieuwd of ze hun huiswerk daarin hebben kunnen maken. Ik gaf hen een aantal vragen op, die ze aan de hand van wat ik ze de voorgaande keer leerde, moeten beantwoorden. Een kopie met achtergrondinformatie liet ik ook de vorige keer achter. Maar of het gelukt is te antwoorden en dat vervolgens uit te schrijven, was voor mij een grote vraag.

Na een traditioneel Ugandese, uitbundige begroeting, roept Doreen me meteen toe: we beginnen met het nakijken van ons huiswerk! Ze schuift me haar schrift meteen toe en ik zie dat ze alle 10 vragen netjes heeft beantwoord. Omdat de Simon’s verder niets zeggen en ik bovendien de vorige keer had gezegd dat ze het met elkaar mochten beantwoorden, ga ik ervanuit dat het resultaat van Doreen voor hen drieen geldt. Maar dan schuift Simon P. zijn schrift naar voren. Ik ben echt verrast door zowel zijn keurig handschrift als door de inhoud van zijn antwoorden. Het getuigt van een goed geheugen en inzicht in de materie. Ook Simon heeft alles uitgeschreven en de eindstand is dat Doreen 7 vragen goed heeft, Simon P. heeft er 9 goed en Simon 8. Op de vraag wat je met het programma Word kan, schreef Simon P. : geboortekaartjes en trouwkaarten maken. Dat haalde hij niet uit de lesstof maar is zijn eigen gedachte.....

Omdat de electriciteit in en rond Nkonkojeru nog steeds niet draait overdag (’s avonds is er af en toe wel stroom) kunnen we alleen oefenen op mijn laptop. Het inzicht in de programma’s is er wel, maar aan vaardigheid moet nog hard gewerkt. Het is dan ook jammer dat ze geen gelegenheid krijgen om buiten de lessen te oefenen op een gewone computer. We proberen verder nog wat ander meubilair bij elkaar te zoeken, zodat er een comfortabeler computerhouding aangenomen kan worden. Helaas vinden we alleen twee lagere tafels. Maar dat werkt al wel een stuk gemakkelijker vanuit een rolstoel.

Verder heeft het drietal nog iets voor me in petto: ze willen graag laten zien waar ze doorgaans mee bezig zijn: Simon repareert en maakt schoenen. Als hij iets verkoopt, kan hij weer nieuw materiaal kopen.

Simon P. naait kleding op een ouderwetse handnaaimachine. Hij heeft een poster hangen waar modellen op staan en hij probeert de kleding na te maken, uit het hoofd. Hij laat wat verkreukte rokken en bloesjes zien. Niet iets wat in een winkel gemakkelijk te verkopen is.

Doreen kan zelf niet veel met haar handen, maar laat me twee van vlechtwerk gemaakte tasjes zien, die haar medebewoners hebben gemaakt. Als ze ze aan mij verkoopt, mag zij zelf de helft van het geld houden.

En zo neem ik, nu al, een eigengemaakte herinnering van en aan deze mensen mee naar huis.