woensdag 20 oktober 2010

Right or left click?

In het dorp Nkokonjeru, in een R.K.instelling voor gehandicapten, probeer ik de eerste beginselen van computeren aan drie volwassen gehandicapten uit te leggen. Hun grote droom is om op een computer te kunnen werken. En ik lijk daar een rol in te kunnen spelen.
Tijdens mijn eerste bezoek aan deze instelling schrok ik behoorlijk van de troosteloze sfeer. Betonnen aankleding, zichtbare handicaps en een passieve, gelaten blik in de ogen van de bewoners.
Bij mijn tweede bezoek lijkt het anders. Alles went, dat zal ook zo zijn. Maar ik werd enthousiast ontvangen door Doreen en Simon, die zich zichtbaar hebben verheugd op deze dag. Met de Sisters is afgesproken dat zij met zn tweeën computerles krijgen.

Iemand vanaf zero leren om de computer te bedienen is al een aardige opdracht. Moeilijker wordt het als de persoon gehandicapt is. Nog moeilijker is het als er totaal geen Arbo-omgeving te creëren valt en er alleen maar een lage rolstoel ter beschikking is voor aan een veel te hoge tafel. De taal speelt ook nog enige parten. Alhoewel Engels de voertaal is in Uganda, spreken velen ook, of alleen maar, Luganda. Maar het taalprobleem wordt aardig opgelost omdat Doreen zonodig de vertaling voor de heren op zich neemt.

De instelling beschikt over 1 computer. De stroom is hier in de omgeving al weken afgesloten. Alleen ’s avonds is er soms enige power. Mijn laptop is ook hier weer onontbeerlijk.
In een lokaal waar de bibliotheek is, mogen we ons installeren. Een andere man, net als Doreen in een rolstoel, blijft op afstand kijken. Ik nodig hem uit om ook mee te doen, maar dat weigert hij. Even kijken is voldoende. Maar gaandeweg als Doreen en Simon zich kostelijk vermaken met mijn laptop, schuift hij dichterbij. En uiteindelijk hoort hij er helemaal bij.
Het omgaan met een muis is een hele opgave. Zal ik nu rechts of links gaan klikken....? Ik ga nu klikken....klllliiiiikkkk! Vervolgens schieten er, door deze veel te trage handeling allemaal rolmenuutjes over het scherm en ik weet niet hoe gauw ik die zelf weg moet klikken. Want uitleg wat je daar allemaal uit zou kunnen kiezen, is een brug te ver. Nee, eerst die cursor maar eens op een icoontje of een map weten te krijgen.
Maar zo trots als ze zijn als ze na de eerste dag al een eigen map hebben kunnen maken en die vervolgens hebben gekopieerd op de USBstick die ik hen gegeven heb. Hier kunnen ze hun werk gaan opslaan. Doreen is trots dat ze hem mag bewaren en steekt hem in een zakje die ver onder haar kleren is verborgen.

De handicap van de drie is met name fysiek. Mentaal is er goed te communiceren. Simon is een vaardige schoenmaker. Doreen kan fysiek niet veel en heeft haar hoop gevestigd dat ze zich met een computer verder kan ontwikkelen. Van de derde leerling weet ik nog niet zoveel. Zijn naam is Simon Peter. We noemen hem Simon Pie.

Of ik de komende tijd vorderingen zal zien, weet ik niet. Als ze geen gelegenheid krijgen om te oefenen, dan zal het een heel klein stapje kunnen zijn. Maar in ieder geval kunnen ze nu 1 dag in de week even aan hun droom werken. En de mogelijkheden leren van die ‘magic box’.

Het is voor mij best lastig om in Nkokonjeru te komen. Ik ben er met een matatu (taxibusje) heen gereden. De afstand is ongeveer een uur rijden. Maar de taxi gaat pas rijden als hij vol zit. Ik heb twee uur zitten WACHTEN voordat hij van de standplaats vertrok. Uiteindelijk zaten er wel 17 mensen in, in plaats van het maximum van 15 personen. Over een ruime zitplaats beschikt dan ook niemand. Omdat ik veel te laat zou aankomen, belde ik de instelling op. Het antwoord was: daar hoef niet voor te bellen hoor dat je te laat op de afspraak komt. Dat is nu eenmaal our way of life!

4 opmerkingen:

  1. Wat een ontroerende foto's en mooi verhaal over deze bijzondere computerles! Het lijkt me heel intensief wat je allemaal meemaakt en doet.
    Even benieuwd: is er dan voor de terugweg ook weer zo'n matatustandplaats in Nkokonjeru?
    Succes met alles en liefs van Loes.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Jacky ik lees het al, geen tijd voor heimwee. Wat een geduld zul me moeten hebben gehad maar hoe dankbaar zoals je het beschrijft, Groetjes Jet

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hey Jacky,
    en maar wachten in de taxi, wat doe je in die tijd ...en wat denk je dan,ik ben echt in Afrika!
    Bijzonder zoals je bezig bent. Liefs Len

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Loes, op de terugweg had ik deze keer geluk: ik kon met de Sister en haar chauffeur mee terug rijden die richting Mukono moest. Onderweg werden er wel vele stopplaatsen ingelast voor allerlei boodschapjes en mensen die ook in de auto stapten. Maar verder deed ik er korter en comfortabeler over dan de heenreis!

    BeantwoordenVerwijderen