In dit weblog mijn persoonlijke belevenissen als vrijwilliger in Uganda (2010) dat werd vervolgd in de stichting Matendo in Nederland. Verslagen en overdenkingen bij mijn jaarlijks bezoek aan Uganda.
maandag 27 december 2010
Safe journey
Mijn verblijf heeft me veel gebracht. Het was een fantastisch avontuur. Ik kan tevreden zijn over de dingen die ik hier heb kunnen doen. En heb veel vrienden erbij gekregen.
Er zijn een aantal dingen die ik niet ga missen:
Het vervoer in de matatu.
Echt om helemaal zat van te worden. De rammelende Toyatabusjes worden volgestampt met zwetende, niet altijd fris ruikende mensen en kippen. Er kan er altijd nog wel eentje bij. Officially licensed for 14 persons staat er op de deur. Het maximum dat ik telde was 22, babies en kippen niet meegeteld.
Bagage kun je nauwelijks meenemen. Zo reisde ik naar Kibaale met een rugzak, die ik 6 uur lang op mijn schoot heb moeten houden. Toen ik het laatste stuk van de reis even iets meer ruimte kreeg, dumpte iemand bij het instappen een kind op mijn schoot. Vervolgens gingen de ouders gezellig achterin zitten. Schattig hoor, die bruine oogjes die je aanstaren. Maar warm en zwaar die laatste twee uur.
En dan dat wachten voordat de matatu werkelijk vertrekt van zijn standplaats. Je kunt een uur zitten wachten omdat er nog 1 persoon bij kan. Terwijl die misschien wel 500 meter verderop opgepikt kan worden. Gek word je ervan.
Maar als we dan eenmaal rijden: Yes we are all winners! (zie foto).
Er zijn veel dingen (en mensen) die ik vreselijk zal missen, zoals:
De boda boda jongens.
Ik ben er echt verzot op. Ze staan overal voor je klaar. En niet 1, maar wel 5 tegelijk. Als ik de heuvel afloop vanaf het guesthouse, zwaaien ze me al van ver tegemoet: zal ik je ophalen...? Je hoeft nog geen 100 meter te lopen in dit land.
En ze stoppen tijdens de rit ook geduldig als je nog ergens een boodschapje moet doen. Of als je even een paar gefrituurde casaven wil kopen aan de kant van de weg, omdat je geen tijd of vergeten bent om te lunchen. En dan o zo gelukkig als je je snacks deelt met hen. Voor een paar dubbeltjes brengen ze je overal heen. Bij nacht en ontij.
Een lofzang op de boda boda vind je op YouTube.
(op de foto: mijn allerlaatste ritje op de boda)
Het verse fruit
Nergens beter vers fruit als in de tropen. Verse ananas (een grote al voor 0,35 cent), papaya, avocado. Het volrijpe sap loopt rijkelijk langs je lippen.
De mensen
En dan de mensen.... ik ga ze missen. Ik word morgen naar het vliegveld Entebbe gebracht en geescorteerd door een aantal Ugandeze vrienden. De laatste dagen krijg ik veel smsjes en telefoon van mensen die me gedag zeggen. We gonna miss you....en God bless you en Safe journey....
En dat klinkt dan net weer een beetje anders als Goeie reis.....
zaterdag 25 december 2010
Trouwpartijen
Afscheid Nkokonjeru
woensdag 22 december 2010
Struggle for life
Bij een volgende familie hetzelfde verhaal. Bij deze familie woont nog een grootvader in, hij is 77. De moeder en hoofd van de hele familie die er woont, kijkt optimistisch de wereld in. Ze probeert alle dubbeltjes bij elkaar te rapen om kinderen enige vorm van onderwijs te bieden. Ze is er van overtuigd dat onderwijs even belangrijk is als voedsel. Charles is verrukt van haar tuin. Ze heeft een grote verscheidenheid aan fruitbomen. De bomen zijn al erg oud en dat getuigd van het bewustzijn om bomen niet zonder meer te kappen voor brandhout. Iets waar ook de broodnodige voorlichting voor is gepland binnen Matendo. Omdat er zonder beleid veel bomen worden gekapt, gaat de watervoorziening snel achteruit.
maandag 20 december 2010
Matendo
Het project behelst een meerjarenplan. De eerste stap is de organisatie van HIV/AIDS voorlichting. Verder is er een centrum in aanbouw waar een zogenaamd Vocational Training Centrum wordt gevestigd voor met name weeskinderen en dropouts. Zie verder in een van mijn vorige blogs.
De ontwikkeling van het project vond plaats onder de naam Christian Vision Uganda. De donaties komen tot nog toe voornamelijk vanuit de Engelse Kerk. Om het project een ruimer gezicht te geven dan alleen vanuit de christelijke invalshoek (en fondsen!) zijn we overeengekomen om verder te ontwikkelen onder een eigen naam. Er is gekozen voor Matendo. Dit is een Afrikaans woord, niet in een Engels woord te vertalen. Maar het betekend zoiets van: iets prachtigs dat vanuit het niets is ontstaan.
Om deze nieuwe naam heen, moet ook een nieuw jasje komen, zoals een website. Op dit moment ben ik druk bezig om content te verzamelen, die ik kan inzetten voor de website. Zo ben ik de afgelopen dagen voor de tweede keer naar het district Kibaale gereisd.
De start van samenwerking tussen Charles en Jackson |
donderdag 16 december 2010
Wildlife Murchison Falls
vrijdag 10 december 2010
De opening van de kippenboerderij
Links de dorpsbewoners, rechts de eregasten |
Sander en Linda voor hun kippenboerderij |
donderdag 9 december 2010
De bron van energie en kennis op Besaniya
Sander en Linda:
Als stel gekomen (en zodanig ook weer vertrokken afgelopen weekend). Sander is in Nederland werkzaam in een laboratorium en bood in Mukono zijn kennis en kunde aan in een laboratorium. Het bleek moeilijk om daar zijn draai te vinden. Evenals Linda, net afgestudeerd in Economie, kon haar draai niet gemakkelijk vinden. Uiteindelijk haakten ze allebei aan bij een project in een afgelegen dorpje en zetten daar een heuse kippenboerderij op. Die is afgelopen week feestelijk geopend en ik zal daar nog een blog over schrijven.
Lex:
vond na zijn studie Werktuigbouwkunde in Nederland een baan als strategisch adviseur. Lex zou worden ingezet om de yoghurtfabriek van SYPO uit te breiden. De bedoeling is om meer yoghurt af te zetten. Hij heeft een bedrijfsplan uitgeschreven en hopelijk zal dit niet alleen voor de yoghurtfabriek, maar ook voor andere soortgelijke projecten als leidraad kunnen dienen.
Marieke:
heeft haar bachelor voor de rechtenstudie net gehaald en wil vooraf aan haar master aan de lijve ondervinden wat ontwikkelingswerk inhoudt. Marieke droomt vanaf haar 15e al van werken in Afrika en kiest waarschijnlijk als specialisatie Internationaal recht. Ze is in Uganda betrokken geraakt, via de universiteit in Kampala, bij onderzoek in mediation, arbitrage en kinderarbeid.
Lenke:
heeft een administratieve baan in de chemische sector in Belgie en geeft in Uganda computeronderwijs op verschillende locaties, voornamelijk aan leerkrachten. Op dit moment verblijft ze twee weken op de Jjaja Bangaschool , onder Masaka, verstoken van electriciteit. Een computer draait op zonne-energie. Ze geeft er les aan vier leerkrachten. Lenke heeft ook donaties van haar achterban gekregen en we maakten gezamenlijk een plan om het te besteden aan het ProvidenceProject.
Tyas:
net afgestudeerd criminoloog en nog bezig met een rechtenstudie. Had ingetekend op een Ugandees project dat taakstraffen ontwikkeld om jongeren buiten het strafrechtsysteem te houden. Helaas bleek dat project ter ziele toe hij hier arriveerde. Hij vond een baan bij een Law Development Association in Kampala en doet mee in allerlei (veld)onderzoek en rapportages.
Yvonne:
Is verpleegkundige en zo duidelijk als dat beroep lijkt om iets te doen in een ontwikkelingsland, bleek dat toch niet zo gemakkelijk. Ze werd geintroduceerd in een ziekenhuis, maar het was zeer moeilijk om iets extras te bieden, naast de zaken die volgens het ziekenhuissysteem al draaien. Ze heeft klinische lessen over specifieke onderwerpen ingevoerd en bijeenkomsten over hygiene en verzorging uitgewerkt. Daarnaast is ze na verloop van tijd haar ziekenhuiswerk gaan combineren met verzorging van gehandicapten in Providence Home in Nkokonjeru.
Freek:
Electricien en projectmanager bij Shell in Nederland. Wilde zijn vakantie eens op een andere manier besteden. Is hier een maand geweest en heeft zich uitstekend vermaakt (en wij met hem!) in een buurtcentrum dat in opbouw is, ergens in een veraf gelegen community. Verven, houtzagen, kippen slachten: hij deed overal aan mee.
Jelle:
Een jonge Belg die voor studiepunten van zijn studie Economie werkt aan een bedrijfsplan voor een kippenboerderij. Hij neemt het stokje over van Sander en Linda. Daarnaast geeft hij rekenles aan een aantal vrouwen die samenkomen in een buurtcentrum, ergens in een community.
Leonard:
Student bedrijfskunde aan de Rotterdamse universiteit. Vermaakt zich hier met het geven van sportlessen op scholen. En ontwikkelt een bedrijfsplan voor het project Microfinance van Sypo. Is intussen helemaal in de ban geraakt om een (schone) waterput aan te leggen in een afgelegen dorp; met behulp van donaties van vrienden en familie hoopt hij dat binnenkort te verwezelijken.
Kelvin:
Besteed zijn tijd half aan vakantievieren bij zijn oom in Entebbe en heeft zich als vrijwilliger de opdracht gesteld om een basketbalveld aan te leggen in een buurtcentrum.
Zoals je leest, is het een bonte verzameling aan kennis en activiteit. Omdat er op dit moment weinig samenhang is in het vrijwilligerswerk, hebben Lenke, Lex en ik de handen ineen geslagen om een (online) database op te zetten waarin al onze ervaringen, contactpersonen, lesmateriaal en werkplannen worden samengebracht. Dit kan voor nieuwe vrijwilligers een bron zijn om op voort te borduren. Om niet weer opnieuw het wiel te moeten uitvinden.
zondag 5 december 2010
Sinterklaasfeest in Entebbe
donderdag 2 december 2010
De meiden van Goretti
De school gaat dus dicht en het is nog niet bekend wanneer de deur weer open gaat.
Gaande de weken dat ik betrokken was bij deze school, begreep ik dat er een streng regiem heerst. Met harde hard wordt geregeerd en geprobeerd gehoorzaamheid en discipline af te dwingen. Zelfs lijfstraffen worden niet geweerd. In het schoolreglement staat met vette letters onder het eerste punt: Discipline is onze eerste prioriteit.
Hoewel de meiden uit kansarme gezinnen komen, of wees zijn, moet er toch voor het verblijf op deze school een aardige som geld betaald worden. Het eten dat de meiden krijgen is zeer sober en eenzijdig: zowel voor lunch als voor het avondeten krijgen ze de zogenaamde poche (een stijve, witte brij gemaakt van maismeel) en witte bonen in een waterig sausje.
Intussen heb ik mijn programma op deze school afgesloten. Op mijn laatste dag werd een meisje van school gestuurd. De reden was dat het meisje gevraagd had of ze in de slaapzaal mocht omdat ze zich zo ziek voelde.Ze kreeg geen toestemming van de matron, maar bleef het herhalen dat ze echt naar bed moest. Vervolgens bracht de matron haar naar de Sister. Ook daar bleef ze volhouden. Dit gedrag getuigd volgens de Sister niet van nederigheid en discipline en ze kon dus haar spullen pakken om te vertrekken.
Het was een intriest gebeuren: het meisje is wees en voordat ze op deze meisjesschool kwam, verbleef ze in een weeshuis. Haar spulletjes, een ijzeren kist en een emmer en een wasteil, werden uit haar slaapzaal gesleept en op het gras gezet. Haar hartsvriendin die in hetzelfde weeshuis was opgegroeid, liep huilend met haar mee. Niemand wist waar ze naar toe zou gaan. Er kwam nog wel een maatschappelijk werkster bij en we hoopten maar dat zij misschien een plekje wist om dat meisje te huisvesten. Leerkracht Robert heeft zijn ontslag ingediend. Hij kan en wil niet meer aan dit Sister-regiem meewerken.
Door de Geoffrey, de computerleraar werd ik vrolijk weggezwaaid en als afscheid kreeg ik een ketting cadeau.
Het mailtje dat ik nadien van hem ontving:
i apliciate for you did for the girls and they love you so much and they have said they will be praying for you all the time.
woensdag 1 december 2010
Graduation day in the Providence
Om de afronding van hun tweejarig verblijf te benadrukken, werd er dit jaar een officiele Graduation georganiseerd. Alle bewoners die ‘afgestudeerd’ waren, kregen een zwarte, officiele (handgemaakte) graduation dress en een bijpassende muts. Met veel speeches omlijst, kregen de afgestudeerden een heus certificaat uitgereikt.
Mijn vier studenten waren ook van de partij. Alhoewel de familie ook van harte was uitgenodigd, bleek alleen de zus van Doreen er te zijn. Dat maakt het geheel extra troosteloos. Voor mij althans, want de studenten leken zeer gelukkig met de aandacht die er voor ze was. Simon bleef volhouden dat zijn broer echt nog zou komen en wilde op allerlei plaatsen graag met mij op de foto.
Na afloop van de plechtigheden en vele liedjes, werd er nog een kersttoneelstuk opgevoerd met Jozef (Alex) en Maria in de hoofdrol.
Ik begreep dat omdat er geen mogelijkheden zijn om Alex, Simon en Doreen ergens te plaatsen. Zij blijven voorlopig in Providence Home. Simon P zal vertrekken, alleen weet niemand wanneer. Geen van zijn familieleden heeft iets van zich laten horen en hij weet zelf ook absoluut niet waar zijn thuis zal zijn, voor, tijdens en na de feestdagen.
Computers voor gehandicapten in Providence Home
Mijn idee om computeronderwijs structureel aan te bieden naast de andere beroepsopleidingen zoals naaien, kappen en schoenmaken, werd goed ontvangen. Ze liep al geruime tijd met het idee in haar hoofd, maar had hiervoor enige stimulans nodig. Ze is ook van mening dat het schoenmakersvak, waarvoor ze sommige gehandicapten opleidt, enigszins uit de tijd is: er worden zoveel tweedehands-schoenen aangeboden, die goedkoper zijn dan schoenen te repareren of nieuwe te laten maken. Om de gehandicapten op te leiden voor een administratieve baan waarin computeronderwijs een essentieel onderdeel is, had al langere tijd de aandacht van Sister Juliette.