Nog een laatste gezamenlijke lunch op het vliegveld met matooke en chicken. Ik draag mijn mobiel modem, voor een snelle draadloze internetverbinding in Uganda, over aan Jackson. Hij kan zijn geluk niet op nu hij over een netbook inclusief internet beschikt waarmee hij de broodnodige communicatie over het project Matendo zoveel gemakkelijker kan voortzetten.
Tyas probeert het gewicht van mijn bagage in te schatten. Met zijn goed ontwikkelde spierballen krijgt hij mijn tas gemakkelijk op hoogte, maar ik ben er niet helemaal gerust op of ik het zonder commentaar door de incheckbalie krijg.
Afgezien van het gewicht vraag ik me af of ik de gefrituurde sprinkhanen, Jackfruit en illegale videos door de douane krijg. Ook mijn handbagage heeft een behoorlijk gewicht en als ik moet uitleggen aan de man in uniform wat er in mijn rugzak zit, moet hij lachen: Wat? Een charcoalstove? Wat ga je daar mee doen in het land van gas en elektriciteit? Barbequen meneer, dat is wat wij er mee doen in het land van welvaart. Intussen geeft de Jackfruit voor Bob een penetrante geur af in mijn bagage en tijdens mijn nachtelijk verblijf in Dubai besluit ik om dit maar in een afvalbak achter te laten.
Na een voorspoedige reis, de 8 nachtelijke uren die ik op het vliegveld van Dubai moet doorbrengen waren ingepland, kan ik ook zonder nodeloos rondjes te moeten vliegen boven een ijzig Nederland, meteen landen.
Op Schiphol wacht mij een warm onthaal door familie en zoons. Dat maakt het aarden in het koude land gemakkelijker.
Maar wat zal ik ze missen: de vrijwilligers van het guesthouse Besaniya (Tyas!), de teachers, de Jacksons, Olivia’s, de Simon’s, en niet minder belangrijk: mijn lezerspubliek in Nederland! Hartverwarmend waren de vele reacties die ik van jullie kreeg. Het motiveerde en stimuleerde me om zoveel mogelijk op te schrijven.
Als antwoord op een vraag die menigeen me stelt:
ja, het Ugandeze avontuur heeft me veel gebracht. Meer dan ik had durven hopen! Ondanks moeilijke omstandigheden en een kritische kanttekeningen over ontwikkelingswerk, houd ik er een positief gevoel aan over. Op een aantal plaatsen heeft computeronderwijs een structurele plaats gekregen, heb ik (gehandicapte) mensen blij gemaakt met individuele aandacht, zijn er verschillende mensen met elkaar in contact gebracht, die elkaar hopelijk verder ondersteunen in de opbouw van hun land. En zullen de lessen over internet een wezenlijke bijdrage kunnen leveren in communicatie en kennisdelen met zowel eigen tribes als met mzungus.
Inclusief de andere, persoonlijke meerwaarde die deze drie maanden mij heeft gebracht, is de mission complete.
