Een dappere Belg in Masaka

Ik ontmoette Lenke uit België in 2010 in Uganda. Als vrijwilliger waren we via Counterparts Travel neergestreken in het guesthouse Besaniya in Mukono. Naast vele gesprekken over de problemen die we overdag in onze projecten tegenkwamen, hadden we ook veel lol. Lenke was altijd de gangmaker in de
potjes Bonanza met andere de vrijwilligers. Verder hadden we een aantal overeenkomsten: we probeerden allebei computeronderwijs op te zetten, op verschillende locaties. We waren enthousiast, maar nog o zo groen vol met ‘witte’  ideeën!

Lenke hield niet van koken. Bij gezamenlijke maaltijden die we bij toerbeurt zelf klaarmaakten, hielp Lenke graag mee in het wassen en snijden, maar van koken en recepten heb ik geen verstand, zei ze.

Lunch in Plot 99 met Jackson, chauffeur, Lenke, Reggie

Nu ruim 2 jaar later staan de zaken er helemaal anders bij. Lenke besloot in 2011 haar baan en huis in België op te zeggen voor een nieuw leven in Uganda. Na een zoektocht en wikken en wegen is het uiteindelijk Plot 99 geworden, Coffeehouse & Lounge in Masaka.
Vanaf het eerste begin heeft ze alles opgezet. De locatie op een heuvel met prachtig uitzicht over de vallei, een keuken, personeel, heerlijke gerechten en alles zoveel als mogelijk gebaseerd op ecologische grondslag (UggoGreen).

Lenke, de duizendpoot in Plot 99

En Lenke? Die is de manager van Ugandees personeel, de duizendpoot in het geheel en bovenal: de bedenker van een heuse menukaart met heerlijke gerechten.

Tijdens ons bezoek ontmoeten we haar op het moment dat tijdens lunchtijd een drukte van belang is op het overdekte terras. Binnen werken een aantal bezoekers, met name Europese vrijwilligers, in alle rust op hun laptop met een gratis WiFiverbinding. Lenke is heel druk en ik ben verrast hoe zij zelf, maar ook haar personeel de zaak tot in de puntjes regelt. Het eten is heerlijk, prima service en ik wil iedereen die Masaka bezoekt, de zaak van Lenke van harte aanbevelen! Zie ook de Tripadvisor

In de dagen die we in Masaka doorbrengen, proberen we alle lunchgerechten uit en halen de verhalen op van die goeie tijd die we met de Besaniya-groep in Mukono hadden. Maar ook over alle moeilijkheden en uitdagingen die we in het (ontwikkelings)werk en in de omgang met Afrikanen ondervinden. We blijven wit en de balans met zwart is als een dans op een evenwichtsbalk.

Een afspraak in Uganda

Het is mei 2013. Na ruim een jaar zet ik voor de 3^e keer voet op Ugandese bodem. Het doel van het bezoek is tweeledig: kijken hoe het staat met de waterpompen die Matendo heeft kunnen realiseren en het bespreken van verdere plannen met Jackson Kasozi, de projectmanager van Matendo in Uganda. Jackson is   tevens onze gastheer tijdens het bezoek..
Ik reis met Kobi, medebestuurslid van Matendo in Nederland.
Tijdens ons verblijf van een kleine 2 weken, reizen we eerst Kibaale, de regio waar het project van Matendo is uitgezet. Daarna bezoeken we Hoima, de residentie van de koning van Buyoro-Kitara. Hier werkt Jackson als Prime Minister, eerste adviseur van de koning. Via Kibaale reizen we tenslotte naar Masaka voor een bezoek aan vrienden.
Hiernavolgend een aantal blogs over mijn belevenissen in Uganda in 2013.

Om 9 uur vertrek

Na een aantal jaren  zou ik beter moeten weten. Maar kersvers uit Nederland en geland in Uganda, trap ik er toch weer in...... afspraken in Uganda.

De laatste dagen voor vertrek naar Uganda is er veel te regelen. Schema’s. Afspraken. Tijd is tijd. Dat gevoel neem je mee in het vliegtuig. Met Jackson is afgesproken dat hij ons met chauffeur ophaalt vanuit The Boma Guesthouse in Entebbe. We moeten op tijd gaan rijden om voor donker in Kibaale te komen.  's Morgens 9 uur is de afspraak. Een paar minuten voor 9 uur staan we klaar. Om 10 over 9 telefoon van Jackson. Het wordt vanwege technische problemen met de auto een uurtje later. Tja, dat kan gebeuren. Even voor tienen weer telefoon: we zijn in de buurt, we zijn er zo. Waar is het ook al weer precies? Om kwart voor 11 weer telefoon: nog 10 minuten en we zijn er hoor. Uiteindelijk rijden ze om half 12 de poort van het guesthouse binnen.
We halen onze schouders op: we hadden het kunnen weten: we zijn in Afrika. 

Het is een lange rit naar Kibaale. De eerste 150 km gaat over asfalt wegen. Dat schiet best lekker op. Maar er zijn vele stops nodig. Voor water of voor air-time (beltegoed). Dan weer voor een bezoek aan een Deense man waar een pakketje afgeleverd moet worden. Die heeft een mooi plekje gevonden met zijn Ugandese vrouw. Ze doen in biogas.

Daarna lunchtime. Na 150 km wordt het asfalt vervangen door onverharde weg. Het is regentijd en het valt niet mee. De rode aarde van Uganda verandert in rode klei.  De auto glibbert van links naar rechts over de weg. Maar de chauffeur is behendig en manoeuvreert deskundig tussen de diepe sporen in de weg en de glibberige massa. Toch is het beter om je blik maar niet al te veel op de weg te hebben. De boda boda’s glibberen ook over de weg. Geregeld vervoeren ze 3 tot 4 personen . Alle weggebruikers proberen het midden van de weg aan te houden, want de zijkanten zijn of met diepe sporen of zo schuin dat je vanzelf van de weg schuift. En aan die uiterste zijkanten zijn voetgangers, mannen, vrouwen, kinderen. Je moet er niet aan denken hoe die geregeld omver gereden worden.

Het landschap is heuvelachtig en zo ook de wegen. Met een stevige auto kun je gemakkelijk tegen de glibberige heuvelachtige hellingen oprijden en door de diepe plassen. De overbeladen, gammele vrachtwagens hebben het er zwaar mee. Zo komen we in een file te staan van zo’n 5 vrachtwagens die de weg blokkeren. Er is een luidruchtige consternatie van veel mannen die het allemaal beter weten. We mogen niet uitstappen en bovendien ziet men ons niet vanwege de zwarte geblindeerde ramen. In deze regio zijn mzungu's nog niet zo veel in beeld en het zou de sfeer alleen nog maar onrustiger maken. Onze chauffeur neemt een kijkje, mengt zich niet in het geruzie en stapt vastberaden in de auto. Het lijkt ons en alle anderen erom heen onmogelijk, maar het lukt! Met 1 kant  door een greppel, we hangen bijna op de zij in de auto en op een haar na langs de gestagneerde vrachtwagens, verlaten we de file.

Na 7 uur rijden bereiken, een kwartier nadat de duisternis is ingevallen Hotel Starlight, Karaguza, in de regio Kibaale.