Trouwpartijen

December is de maand van de party's. Zo ben ik kort na elkaar bij twee trouwerijen geweest. In Kibaale bezocht ik de receptie van een trouwpartij. Ik werd geescorteerd door Fredrick, een architect uit het dorp. Fredrick nam zijn taak heel serieus en week niet van mijn zij. Op zich wel handig, want de voertaal was Bunyoro. Maar ik werd geregeld aan mn jurk getrokken als ik met iemand (Engels) stond te praten: ik moest naast hem en met hem. Geregeld vroeg hij iemand om ons met z'n tweeen op te foto te zetten.

De receptie was gepland vanaf 2 uur. Maar in Afrika moet je dat niet zo serieus nemen. Alhoewel ik door Fredrick om 1 uur werd verwacht (ik moest er zijn als het bruidspaar aankwam!) kwam het paar pas om half 5 aan. Intussen hadden de aanwezige gasten al uitgebreid gegeten, rondgelopen in de tuin en in de schaduw gezeten. Bruid en bruidegom hadden beiden gestudeerd en waren van goede stand. Dat was dan ook af te lezen aan enorme bruidstaarten, live muziek en veel bruidsmeisjes met prachtige jurken. De bruid zelf had een traditionele, witte bruidsjurk. Er waren honderden mensen aanwezig. Het geheel stond in schril contrast met de levensomstandigheden van de mensen buiten het feestterrein.

Voor een andere trouwpartij reisde ik naar Kampal

a. Een nichtje van de familie Jackson trouwde met een Amerikaanse jongen. Ik was daar deze keer niet de enige blanke. De (Amerikaanse) vader van de bruidegom was niet aanwezig. Hij had een speech op een cd gezet die op een muur werd geprojecteerd. De mogelijke reden dat hij er niet was, zou kunnen zijn dat hij met zijn oversized formaat niet in een vliegtuigstoel zou hebben gepast.

De kerkdienst werd verstoord door een enorme plensbui. Naast ernstige lekkage op vele plekken, is het lawaai dat zo’n plensbui geeft op een golfplaten dak, alles overstemmend. Alhoewel het een gemengd huwelijk betrof, werd het feest opgesplitst. Na de kerkdienst, officiele inzegening en de vele familiefoto’s, werd er eerst een traditionele Ugandeze maaltijd geserveerd. Zoals Ugandezen gewend zijn, aten de gasten de matooke, beef en saus, met de handen. De Amerikanen hielden zich als groep afzijdig.

Na deze maaltijd zou er ook nog een westers georienteerd feestje zijn op een andere locatie. Voor deze aangelegenheid waren alleen de directe familie en vrienden uitgenodigd, die hiervoor bovendien zo’n tien euro per persoon hadden moeten betalen. Dit is een immens hoog bedrag voor een gemiddelde Ugandees en er waren weinig mensen aanwezig bij dit onderdeel. Met de Jacksonfamilie behoorde ik ook tot de direct uitgenodigden en we reden met zn allen naar een zeer mooi gelegen luxe locatie. We zaten aan lange tafels, rondom een zwembad. Met een prachtig uitzicht over Kampala. Door de vele speeches, die zowel in het Engels als in het Luganda werden vertaald, was het een lange zit.

Met de familie was het heel gezellig. Een van de dochters liet me haar kantoor zien van waaruit ze maatschappelijk werk verricht voor weeskinderen. Ik zag een oud houten bureau, maar onder allerlei kleedjes kwam een moderne flatscreen tevoorschijn. Geen internet. Daarvoor ging ze naar het kantoor van haar zus, die als advocaat werkt bij een bemiddelingsorganisatie voor adoptie van kinderen naar het buitenland.