donderdag 25 november 2010

Kibaale

Mijn hand is weer opgeknapt, ik typ weer met twee handen en we zijn weer aangesloten op het elektriciteitsnet. Weer hoog tijd voor een blog!

Het project van CVU
Het einddoel van mijn reis vorige week was Kikangahara, in het Kibaale District, ongeveer 200 kilometer van Kampala.
Het gebied worstelt met de gevolgen van HIV/AIDS en kent het hoogste aantal weeskinderen. Er is grote armoede, werkloosheid, laag opleidingsniveau, en een groeiend aantal kinderen die de leiding over een gezin moeten nemen.

De Stichting Christian Vision Uganda (CVU) is in dit gebied bezig een zogenaamd Vocational Skills Training Centre op te zetten. Projectleider Jackson Kasozi is in het Kibaale District opgegroeid en er wonen nog veel familieleden van hem. Als oudste zoon, heeft hij land en het huis van zijn ouders in Kikangahare geerfd. Hij heeft zelf 10 jaar in de UK gewoond en kwam in 2008 terug om iets voor zijn land te betekenen. Hij woont nu in Kampala, de hoofdstad.

De locatie die gekozen is voor het project, is buiten het dorp, in een vallei, tussen een lagere en middelbare school. Er staat daar ook een kerk. Dit maakt dat het een ontmoetingspunt is voor jong en oud en bewust gekozen om saamhorigheid en de zelfredzaamheid te versterken.
Veel kinderen zijn niet in staat om de educatieve programma’s op school af te maken (dropouts). Ze moeten hun familie helpen om het voedsel te verbouwen, of om voor de kleinere kinderen te zorgen.

In het Trainingscentre zullen weeskinderen en dropouts dagopvang en een gerichte opleiding worden aangeboden, zoals bijvoorbeeld in de landbouw. Hen wordt geleerd om hun eigen voedsel te verbouwen zoals bonen, maïs, groenten, cassave en fruit. Verder is er gelegenheid om een vak te leren zoals automonteur, elektricien, metselaar, IT, naaien. De eindproducten zullen op de markt worden gebracht.
Het Vocational Centre, dat nog volop in aanbouw is, zal ook een plek bieden aan groepen en organisaties die een ruimte nodig hebben voor vergaderingen en seminars. Naast fondsen, zal het centrum zichzelf ook deels moeten bedruipen. Centrale en lokale autoriteiten, de lokale gemeenschap en vrijwillige organisaties spelen allemaal een rol in het creëren van een samenleving waaraan iedereen kan bijdragen en kan profiteren.
Intussen heeft de lokale gemeenschap al meer dan 2.000 dennenbomen geplant om het milieu te beschermen en wordt er een preventieprogramma geboden ter bewustwording van HIV/AIDS. De lokale overheid heeft leidingwater en elektriciteit aangelegd.

Mijn reis naar Kibaale
De reis ging over stoffige wegen, met de bekende gaten en kuilen en nodige wegopbrekingen. Er zijn weinig auto's die nog over enige vorm van vering bezitten en zoals inmiddels gewend, kon ik vele uren genieten van de zogenaamde African massage.
In totaal zou het ongeveer 5 uur rijden zijn, maar door alle boodschapjes en familiebezoekjes waren we een leuke dag onderweg. Zo kwamen we halverwege de reis terecht in een familiefeest. Jackson wilde alleen iets afgeven bij zijn zus, maar we werden met veel kabaal het hoofdpodium opgeleid en konden niet zomaar weer vertrekken. Het feest was ter ere van nichtje Rose, die haar afstuderen vierde met familie en het hele dorp. Ik kan me nu goed voorstellen hoe de koningin zich moet voelen: je doet niets, maar iedereen juicht en klapt en prijst je de hemel in. En dat alleen maar omdat je mzungu bent. Rev.Jackson werd geacht te speechen en ook ik moest me uitgebreid introduceren voor de menigte. Het is gebruikelijk in dit soort gelegenheden om jezelf te presenteren en het is dan helemaal fijn als je je familie erbij haalt, want dat is een groot goed (alhoewel het hebben van twee zoons hier wel een beetje zuinig overkomt).
Het met elkaar eten is een belangrijke vorm van communicatie en we kwamen daar dan ook echt niet onderuit. Het is ongelooflijk hoeveel eten er is klaargemaakt op een dergelijk feest, zeker in een arme streek als deze.

Het vertrek van het feest staat nog op mijn netvlies geschreven. De familie huist in een zeer klein hutje waar veel weeskinderen, veelal familie, onderdak krijgen. Maar er waren twee jongeren, ik schat ongeveer 16 jaar, die de familie echt niet meer kon huisvesten. Ze werden ons letterlijk aangeboden: neem ze mee, wij kunnen het niet meer aan. Ze moeten naar school, maar wij hebben geen geld. Met een hoopvolle blik keken de jongeren ons aan. Jackson kon niets meer dan hun namen opschrijven en beloven een tehuis voor hen te zoeken.

En zo ging het de volgende dagen door.... Wat een armoe, wat een kinderen. Het is teveel. Hopeloos? Uitzichtloos?

In het dorp waar het ouderlijk huis van Jackson is, werden we meteen onthaald door een familielid. Of Robert, onze chauffeur en zoon van Jackson, even met een 11-jarige nichtje naar een Healthcentre kon rijden. Ze was flink ziek, had een dokter en medicijnen nodig en de familie uit de grote stad Kampala kon dat vast wel regelen. Ook achter het huis wonen twee weeskinderen, die familie zijn. Het meisje heeft zelf ook al een kind. Hun ouders zijn vrij recent overleden aan AIDS.

In de volgende dagen werd ik door Jackson rondgeleid in en rondom het dorp en er werden vele handen geschud. En ’s avonds kwamen er geregeld familieleden langs om hun ellende aan de Rev. te vertellen. En om de mzungu te zien. Volgens de Rev. geeft alleen al je aanwezigheid en je aandacht hen hoop. Maar hoop op wat? Eten is er voldoende, je gaat niet dood van de honger.
Het nieuwe project, het Vocational Training Centre, zal hen hopelijk iets bieden: eigenwaarde, zelfstandigheid, HIV/AIDSpreventie en familyplanning!

2 opmerkingen:

  1. Hoera de electriciteit doet het weer en we krijgen weer een blog van je.
    Liefs
    Peter

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hi Jacky,

    Wat een bijzondere en confronterende ervaringen weer!

    Heb je iets meegekregen via Internet van het doel van Serious Request van dit jaar? Het toeval wil dat zij zich ook inzetten voor de aidswezen/kinderen met aids. Eric Corton ging naar Oeganda voor opnames..... Wat een samenloop..... Misschien kan je er iets mee?

    Veel goeds en liefs van Loes.

    BeantwoordenVerwijderen