Op afgesproken tijd, 10 uur 's morgens, word ik opgehaald door Jackson en chauffeur. Zij komen uit Kampala en hebben er al een aantal uren rijden op zitten. Van Masaka rijden we binnendoor naar Kibaale. De afstand is ongeveer 200 km over hobbelige zandwegen. Er zijn geen richtingaanwijzers. Als we in sommige dorpen aan mannen vragen of we links of rechts moeten, wordt er druk heen en weer gewezen. Onze Ugandese chauffeur, Francis, gelooft hen meteen. Ik zit achterin de auto en heb een kaart van Uganda. Tot 2x toe zie ik dat we een foute afslag nemen. Dat laat ik Francis zien maar die gelooft de kaart niet en mij als vrouwelijke, blanke buitenstaander al helemaal niet. Blik op oneindig en je komt er wel lijkt hij te denken. En in Kibaale komen doen we! Al rijden we zo'n beetje 2 uur om.
De reis gaat over droge, stoffige wegen vol met gaten en kuilen. Het is heet in de auto zonder airco. De open ramen moeten vaak dicht omdat er bij het passeren van een auto een dichte, mistige stofwolk ontstaat. Bij aankomst zit alles onder een laag rode stof, inclusief wijzelf. Een welbekend verschijnsel in Uganda.
Eten wat de pot schaft
In de enige stad die we passeren, Mubende, eten we in een lokaal restaurantje de Ugandese pot (matooke, bruine bonen, vlees, rode pindasaus en rijst). Ergens ver achter het restaurantje, tussen de bananenbomen is een latrine. In een stad als deze meestal met vliegen en stank. Maar ja, je moet wat.
Na 8 uur hobbelen over slechte wegen, bereiken we in de schemer het dorp Ngangi in Kibaale.
Het (ouderlijk) huis van Jackson blijkt sinds kort in gebruik genomen door studenten van het Matendo Trainingscentrum. Zie verder blog Een voetbal en een tv.
Het zijn 6 meiden en 2 begeleidsters in huis. Ze hollen rond om de avondmaaltijd klaar te maken en onze bedden in gereedheid te brengen. Op mijn komst hadden ze niet gerekend en ik stel voor om op de bank te slapen. Maar daar komt niets van in. Stel je voor, een blanke op een sofa in de kamer!
Het wordt een gezellig maaltijd, wederom met het lokale voedsel. In het huis is geen stromend water en elektriciteit en we eten bij het licht van een olielamp. Eerst zijn de meiden heel verlegen maar het ijs breekt snel als Jackson me introduceert: Ze hoeven zich niet onderdanig te gedragen, ik ben als een vriend en familie van hen. Een 2-jarig jongetje staart voortdurend naar mijn blote voeten. Zo wit….dat heeft ie nog nooit gezien, zegt de moeder.
Het huis is afgelegen, het is er doodstil en pikkedonker. Na de afwas die de meiden buiten in het donker doen, klinkt er vrolijk gezang uit hun slaapvertrek. Ze dansen, zingen, yellen en trommelen (op een jerrycan). De voorzang doen ze bij toerbeurt. En het gaat aan één stuk door. Ik doe een tijdje mee en beleef een onvergetelijke avond.
De reis gaat over droge, stoffige wegen vol met gaten en kuilen. Het is heet in de auto zonder airco. De open ramen moeten vaak dicht omdat er bij het passeren van een auto een dichte, mistige stofwolk ontstaat. Bij aankomst zit alles onder een laag rode stof, inclusief wijzelf. Een welbekend verschijnsel in Uganda.
.JPG) |
| Francis en Jackson |
.JPG) |
| De Ugandese pot |
In de enige stad die we passeren, Mubende, eten we in een lokaal restaurantje de Ugandese pot (matooke, bruine bonen, vlees, rode pindasaus en rijst). Ergens ver achter het restaurantje, tussen de bananenbomen is een latrine. In een stad als deze meestal met vliegen en stank. Maar ja, je moet wat.
Na 8 uur hobbelen over slechte wegen, bereiken we in de schemer het dorp Ngangi in Kibaale.
Het (ouderlijk) huis van Jackson blijkt sinds kort in gebruik genomen door studenten van het Matendo Trainingscentrum. Zie verder blog Een voetbal en een tv.
Het zijn 6 meiden en 2 begeleidsters in huis. Ze hollen rond om de avondmaaltijd klaar te maken en onze bedden in gereedheid te brengen. Op mijn komst hadden ze niet gerekend en ik stel voor om op de bank te slapen. Maar daar komt niets van in. Stel je voor, een blanke op een sofa in de kamer!
.JPG) |
| Dansen en zingen tot je er bij neer valt |
Het huis is afgelegen, het is er doodstil en pikkedonker. Na de afwas die de meiden buiten in het donker doen, klinkt er vrolijk gezang uit hun slaapvertrek. Ze dansen, zingen, yellen en trommelen (op een jerrycan). De voorzang doen ze bij toerbeurt. En het gaat aan één stuk door. Ik doe een tijdje mee en beleef een onvergetelijke avond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten